در پی جنگ سرد ، کشورهای غربی به ویژه ایالات متحده آمریکا تحریم هایی را به عنوان یکی از ابزارهای رایج در پیشبرد دموکراسی و حقوق بشر در سایر نقاط جهان کمک کردند. علاوه بر این ، هدف برخی از تحریم ها جلوگیری از دستیابی به سلاح های هسته ای یا شیمیایی برخی از کشورها بوده است. از زمان جنگ سرد تعداد تحریم های اعمال شده بر کشورها به گونه ای افزوده شده است که از 1.8 مجازات جدید در سال در دوره زمانی 1945-1969 به 3.8 مجازات جدید در سال در سال های 1970-1989 و سپس به 6.3 مجازات جدید در سال در دوره 1990-2000 (هوفبور و همکاران ، 2007).
تحریم ها به طور کلی می توانند به سه نوع نظامی ، دیپلماتیک و اقتصادی تقسیم شوند. در میان آنها ، تحریم های اقتصادی اعمال شده علیه کشورها در سالهای اخیر بطور چشمگیری اعمال شده است. چنین تحریم هایی معمولاً بخش های تجاری کشورها را هدف قرار داده و جریان تجارت و پولی آنها را محدود می کند. ایران و روسیه از جمله کشورهایی هستند که در سالهای اخیر هدف تحریم های اقتصادی قرار گرفته اند.
همانطور که قبلاً نیز اشاره شد ، هدف از تحریم ها ارتقاء دموکراسی و حقوق بشر بوده است. بنابراین ، انتظار می رود این ابزار علیه کشورهایی که دارای دولت های دیکتاتوری یا کودتا گرا یا دولت های متفاوت از کشورهایی هستند که توسط مردم انتخاب شده اند ، استفاده شود. با این وجود ، استفاده از این ابزار توسط کشورهای غربی انتخابی است. بررسی تحریم های تحمیل شده بر کشورها نشان می دهد کشورهایی با سیستم های استبدادی و وضعیت های ناگوار از حقوق بشر که از تحریم های بین المللی فرار کرده اند ، در حالی که کشورهایی با دموکراسی های به مراتب بیشتر و شرایط بهتر حقوق بشر تحت تأثیر این تحریم ها قرار گرفته اند. در حقیقت ، به دلیل هزینه های بالای ی و اقتصادی که بر اثر تحریم ها بر رژیم های پایدار تحمیل شده است ، کشورهای غربی تمایل دارند فشار بیشتری به کشورهای آسیب پذیر وارد کنند (دیزاجی و وان برژایک ، 2013). بنابراین ، این کشورها در ابتدا شرایط دیگری مانند هزینه های ی و اقتصادی تحریم ها را در نظر می گیرند و سپس برای تحمیل آنها تلاش می کنند. به عنوان مثال ، فشارهای بین المللی برای اعمال تحریم بر کشوری که کودتا در آن رخ داده است ، بسیار زیاد است. همچنین ، این کشورها به احتمال زیاد در مقایسه با کشورهایی که دارای آسیب پذیری بالایی هستند ، فشار کمتری به کشورهایی با دولت های پایدار وارد می کند (سوست و وهمان ، 2015).
با وجود تحریم های منتخب توسط کشورهای غربی ، اثربخشی آنها قابل ارزیابی نیست. زیمبابوه و کره شمالی نمونه های خوبی از کشورهایی هستند که مدت هاست در معرض تحریم ها قرار دارند ، اما علائم خاصی از آزادی ی بیشتر وجود ندارد و دولت های آنها سالها پایدار بوده است. با این وجود کشورهایی وجود دارند که سطح آزادی ی پس از تحریم های اقتصادی بهبود می یابد.
از زمان انقلاب اسلامی سال 1987 ، ایران جزو كشورهایی است كه تحت تأثیر تحریم های اقتصادی اعمال شده توسط کشورهای غربی به ویژه ایالات متحده قرار گرفته است. با این حال ، اثربخشی تحریم های اعمال شده علیه ایران همواره به این دلیل مطرح شده است که سایر کشورها از این نظر ایالات متحده را همراهی نکرده اند. از سال 2006 و با توسعه مناقشه هسته ای ایران ، سازمان ملل متحد مرتباً تحریم های اقتصادی و مالی علیه ایران وضع کرده است. در نتیجه این محدودیت های بین المللی و اداره آنها توسط یک سازمان بین المللی ، اقتصاد ایران به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است به گونه ای که صادرات نفت خام ایران از 2.5 میلیون بشکه در روز در سال 2011 به 1.1 بشکه در سال 2013 کاهش یافته است. در سال 2013 به دلیل محدودیت های اعمال شده به بخش خصوصی 5 درصد کاهش یافته است (Katzman، 2015).
محدودیت های مالی و تجاری اعمال شده علیه کشوری که از نظر ذخایر گاز اثبات شده اولین کشور بزرگ است و چهارمین کشور از نظر منابع نفتی می تواند بر بازارهای مالی ، انرژی و بدون شک اقتصاد خاورمیانه و تأثیر منفی بگذارد. در سراسر جهان. با توجه به نقش و اهمیت ایران در اقتصاد جهانی ، از زمان آغاز تحریم های اقتصادی اعمال شده علیه ایران ، همیشه درباره اثر این تحریم ها بحث شده است. پس از گذشت بیش از 8 سال از مجازاتهای اقتصادی علیه ایران و طبق اطلاعات موجود ، می توان تأثیر تحریم های اقتصادی بر صادرات ایران را بررسی کرد. بنابراین ، این مطالعه می خواهد به این سؤال بپردازد كه آیا مجازاتهای اقتصادی وضع شده علیه صادرات ایران مؤثر بوده است یا خیر.